Το κυνήγι της τσίχλας είναι ένα από τα πιο παρεξηγημένα κυνήγια, γεγονός που δεν οφείλεται στο θήραμα, αλλά στην αντίληψη που κυκλοφορεί ανάμεσα στους κυνηγούς και θέλει την τσίχλα ως υποβαθμισμένο θήραμα, παρόλο που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κυνηγός που να μην έχει κυνηγήσει τσίχλες. Αυτή η άποψη ίσως να επικρατούσε πολύ παλιά, τότε που υπήρχε η πολυτέλεια στους κυνηγούς – λόγω αφθονίας των θηραμάτων – να μην κυνηγούν τσίχλες. Ενώ ένας άλλος λόγος υποτίμησης αυτού του κυνηγίου να οφείλεται στο γεγονός ότι οι κυνηγοί παλαιότερα εξαιτίας του οικονομικού παράγοντα, να μην είχαν τη δυνατότητα να έχουν πολλά φυσίγγια ή πολλές γεμισιές στη διάθεση τους.
Στα χρόνια που πέρασαν τα πράγματα άλλαξαν. Τα κύρια θηράματα λιγόστεψαν και οι κυνηγοί αναμένουν πως και πώς να μπουν τσίχλες για να τις κυνηγήσουν. Η επιλογή αυτή δεν είναι τυχαία και προέρχεται μέσα από τις συνθήκες κυνηγίου που έχουν διαμορφωθεί αρνητικά. Το κυνήγι της τσίχλας δεν χρειάζεται προεργασία. Το μόνο που προϋποθέτει είναι ένα κυνηγετικό όπλο και πολλά φυσίγγια στην περίπτωση που εμφανιστούν πουλιά. Το καλό είναι ότι μόλις εμφανίζονται οι πρώτες τσίχλες μπορούν να ξεκινούν οι κυνηγοί της εξόδους τους και να σταματάνε με το κλείσιμο της κυνηγετικής περιόδου.
Φυσικά από πέρσι κάποια πράγματα που αφορούν το κυνήγι της τσίχλας έχουν αλλάξει, αφού πλέον αυτό μπορεί να διεξαχθεί και με την συνοδεία σκύλου, που θα ευκολύνει την επαναφορά των κτυπημένων ή τραυματισμένων πουλιών. Αυτό βέβαια βάζει τους κυνηγούς που θα εξορμούν για τσίχλες με σκυλιά στη διαδικασία της απόκτησης ειδικών σκυλιών επαναφοράς, στην εκπαίδευση τους και ότι συνεπάγεται για να τους συντροφεύει ένα καλό τσιχλόσκυλο.
Πάντως, όπως και να έχει, η τσίχλα δεν είναι «δεύτερο» θήραμα. Αντιθέτως, θα λέγαμε ότι η τσίχλα είναι ένα ξεχωριστό θήραμα, που το προνόμιο του κυνηγιού της έχουν οι Νοτιοευρωπαίοι. Στην Πορτογαλία, την Ισπανία, την Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Κύπρο οι τσίχλες είναι από τα πιο δημοφιλή θηράματα.
Τα είδη της τσίχλας είναι πολλά. Σε ό,τι αφορά όμως το κυνήγι τους δεν διαφέρουν ιδιαίτερα.
Το κυνήγι της τσίχλας γίνεται με δύο τρόπους. Ο ένας είναι το περπατητό κυνήγι και οι άλλος το καρτέρι. Συνήθως οι περισσότεροι κυνηγοί εφαρμόζουν και τους δύο τρόπους κυνηγίου. Το πρωί κάθονται στο καρτέρι και μετά προχωρούν μέσα στα ελαιόδεντρα ή τους θάμνους.
Το κυνήγι στο καρτέρι προϋποθέτει καλή θέση με ορατότητα, ώστε να δίνεται η δυνατότητα δεύτερης και τρίτης τουφεκιάς. Αν έχει πολλές τσίχλες, τότε μια θέση κοντά στα καλά καρτέρια (χωρίς να ενοχλείτε) είναι αρκετή για να ρίξετε και εσείς τις τουφεκιές σας. Αν έχει λίγες τσίχλες, τότε σε προνομιακή θέση βρίσκονται εκείνοι που κρατούν τα καλά καρτέρια.
Σε ό,τι αφορά το κυνήγι στο καρτέρι, θα πρέπει να σταθούμε και να αναλύσουμε το φαινόμενο που παρατηρείται και οφείλεται στο θράσος ορισμένων, οι οποίοι δεν σέβονται τον συνκυνηγό τους που έχει νωρίτερα φροντίσει να πιάσει ένα καρτέρι και πηγαίνουν και κάθονται δίπλα του χαλώντας του το κυνήγι.
Εκτός από τους γραπτούς νόμους του κυνηγίου υπάρχουν και οι άγραφοι, που είναι αυτοί που καθορίζουν και τον κώδικα καλής συμπεριφοράς μεταξύ τους. Σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο θέμα, το σωστό είναι, αν το καρτέρι έχει πιαστεί από άλλο κυνηγό, να μην πηγαίνουμε δίπλα του να του χαλάσουμε το κυνήγι και στο τέλος να μαλλώσουμε, αν θέλουμε και εμείς από την πλευρά μας να έχουμε την απαίτηση, όταν πιάσουμε το καρτέρι οι υπόλοιποι να το σεβαστούν και να κρατήσουν τις πρέπουσες αποστάσεις.
Σε ό,τι αφορά το κυνήγι της τσίχλας στο καρτέρι, δεν υπάρχουν ιδιαίτερα μυστικά. Όποιος γνωρίζει τα μυστικά της επιτυχημένης βολής είναι καλός τσιχλοκυνηγός. Οι «καλοί» τσιχλοκυνηγοί είναι και τα καλύτερα ντουφέκια που διαθέτουμε στην κυνηγετική οικογένεια. Η τσίχλα, είτε στο καρτέρι είστε στο περπατητό, είναι πολύ δύσκολο θήραμα και χρειάζεται σκοπευτική δεινότητα για να τουφεκιστεί.
Σε ό,τι αφορά την ενδυμασία, θα πρέπει να πούμε το εξής: Οι περισσότεροι έχουν την εντύπωση ότι τα ρούχα καμουφλάζ είναι τα καταλληλότερα για το κυνήγι της τσίχλας, όμως μάλλον κάνουν λάθος. Ακόμη και έντονα χρώματα αν φοράτε, σε περίπτωση που μείνετε ακίνητοι η τσίχλα δεν θα αντιληφθεί την παρουσία σας. Γι’ αυτό καλό είναι να μετριάσουμε λίγο τις εμφανίσεις τύπου «Ράμπο», που τελικά έχει αποδειχθεί ότι δεν ωφελούν ουσιαστικά σε τίποτα, ενώ αντίθετα δημιουργούν κακή εντύπωση στους μη κυνηγούς.
Το κυνήγι της τσίχλας στο περπατητό είναι δύσκολο κυνήγι, είτε αυτό πραγματοποιείται μέσα στα ελαιόδεντρα, είτε στα σκίνα και τους θάμνους. Το συγκεκριμένο κυνήγι δεν έχει επιτυχία αν γίνεται από ένα κυνηγό. Χρειάζεται παρέα 3-4 ατόμων κι εκτός του ότι χρειάζεται παρέα, τα άτομα της παρέας θα πρέπει – για να υπάρχει καλό αποτέλεσμα – να κυνηγούν συντονισμένα. Το κυνήγι της τσίχλας μέσα στα ελαιόδεντρα προϋποθέτει σκοπευτική δεινότητα και είναι από τα δυσκολότερα κυνήγια σε ό,τι αφορά τον πυροβολισμό του θηράματος.
Η προσοχή του κυνηγού θα πρέπει να είναι έντονη, γιατί αρκετές τουφεκιές βγαίνουν χαμηλά και ο κίνδυνος είναι μεγάλος τόσο για τους συνκυνηγούς μας, όσο και για τους υπόλοιπους κυνηγούς που ενδεχομένως βρίσκονται στην περιοχή για να κυνηγήσουν τσίχλες. Συνήθως τα άτομα που αποτελούν την κυνηγετική παρέα είναι «τσεκαρισμένα» μεταξύ τους και υπάρχει εμπιστοσύνη. Το δύσκολο είναι όταν προκύψει νέο άτομο στην παρέα, που όλοι τον αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα έως ότου διαπιστώσουν ότι δεν κινδυνεύουν. Το περπατητό κυνήγι της τσίχλας αποτελεί μια πολύ καλή άσκηση εξοικείωσης με το όπλο (σωστή επώμιση), με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν θηράματα. Το μυστικό για το κυνήγι της τσίχλας, είτε αυτό γίνεται στο καρτέρι είτε στο περπατητό κυνήγι, είναι η ησυχία και η άμεση αναγνώριση της φωνής της τσίχλας. Όλοι οι έμπειροι τσιχλοκυνηγοί γνωρίζουν εύκολα τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει η τσίχλα και έτσι μπορούν να προετοιμαστούν πριν ακόμη έχουν οπτική επαφή με το θήραμα.
Συνήθως οι νέοι κυνηγοί, που δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσουν αυτό τον χαρακτηριστικό ήχο, απορούν πώς τα καταφέρνουν οι παλαιότεροι κυνηγοί να γνωρίζουν ότι πέρασε ή ότι έρχεται κάποια τσίχλα. Γι’ αυτό και ρωτούν «μα πώς το κατάλαβες;)
Το κάθε κυνήγι έχει τα μυστικά του και παράλληλα προϋποθέτει γνώση των συνηθειών του θηράματος.
Το κατάλληλο όπλο
Μπορεί το αποκλειστικό «τσιχλοκυνήγι» να είναι κατά βάση κυνήγι των κυνηγών των μεγαλουπόλεων, μια και η διαβίωση σε αυτές κάνει αδύνατη πολλές φορές την διατήρηση προπονημένων λαγόσκυλων-πουλόσκυλων, όμως και αυτό χρειάζεται το δικό του όπλο. Όχι βέβαια ότι δεν μπορούμε να κυνηγήσουμε την τσίχλα με ένα «λαγοντούφεκο», απλά μπορούμε να έχουμε ένα ιδανικό τσιχλοντούφεκο αν το ενδιαφέρον μας στο κυνήγι εστιάζεται κατά μετάλο ποσοστό σε αυτήν. Θα πρέπει ίσως εδώ να ζητήσω συγγνώμη από τους λάτρεις του πλαγιόκαννου, όμως αυτό το όπλο δεν θα το συνιστούσα ως ιδανικό τσιχλοντούφεκο. Η τσίχλα είναι ένας μικρός και γρήγορος στόχος, που συνήθως κυνηγιέται στο καρτέρι πρωί και απόγευμα και σε ειδικές περιπτώσεις περπατητά. Το ιδανικό λοιπόν όπλο γι’ αυτήν, θα πρέπει να έχει μήκος καννών από 66 έως 71 εκ. και τσοκάρισμα βελτιωμένου κυλίνδρου (****) για την κάτω, με βελτιωμένο μισό (**) για την πάνω. Εδώ ένα όπλο με διευρυμένο αυλό θα είναι πολύ χρήσιμο, δηλαδή 18,5 χιλιοστά και πάνω, συνεπώς ένα μοντέλο sporting βρίσκει εδώ την τέλεια κυνηγετική εφαρμογή του. Το κοντάκι χρειάζεται ελαφρώς να «ψιλοντουφεκάει», δηλαδή να βλέπουμε λίγο ρίγα (15-20 εκ. προς το στόμιο) και το στόχαστρο. Η κλίση του πέλματος (το pitch) πρέπει να είναι τέτοια που να δίνει απόσταση στοχάστρου από την κάθετο – όταν το όπλο είναι όρθιο -50 με 60 χιλ.
Τα sporting όπλα μπορεί να είναι λίγο πιο βαριά από τα συνήθη κυνηγετικά, όμως είναι πιο ενισχυμένης κατασκευής για να αντέξουν πολλές χιλιάδες φυσίγγια χωρίς λειτουργικά προβλήματα. Μην ξεχνάμε ότι στο κυνήγι της τσίχλας πέφτουν οι περισσότερες ντουφεκιές από οποιοδήποτε άλλο είδος κυνηγίου. Συνεπώς, η στιβαρή κατασκευή του όπλου μας και η αξιοπιστία του είναι τα σημαντικά κίνητρα επιλογής και όχι το χαμηλό βάρος. Και τα υπόλοιπα αλληλεπίθετα είναι κατάλληλα, αλλά για το κυνήγι της τσίχλας δεν πρέπει να επιλέξουμε ένα πολύ ελαφρύ όπλο.
Το κατάλληλο φυσίγγι
Το κυνήγι της τσίχλας είναι το δημοφιλέστερο σε πολλές περιοχές της χώρας μας και ένα από τα δημοφιλέστερα στη νότια Ευρώπη. Αναμφισβήτητα πρόκειται για την χαρά των οπλοπωλών και το αιώνιο πρόβλημα των κατασκευαστών κυνηγετικών φυσιγγίων. Πρώτο σε κατανάλωση κυνηγετικών πυρομαχικών, μακράν των υπολοίπων, έτσι το κυνήγι στο οποίο στηρίζεται το εισόδημα πολλών οικογενειών. Ένας ανελέητος επαγγελματικός ανταγωνισμός για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού συνδυασμού ποιότητας – τιμής φυσιγγίων, ζωντανεύει την αγορά κυνηγετικών ειδών από τα μέσα του Οκτώβρη και φθάνει μέχρι τη λέξη του κυνηγίου στα τέλη του Φλεβάρη. Πολλοί κατασκευαστές φυσιγγίων διαφημίζουν τη δουλειά τους αλλά οι κυνηγοί μετά τις πρώτες αποτυχίες ρίχνουν το βάρος στο φυσίγγι και αλλάζουν μάρκα.
Δύσκολα ο εγωισμός μας, μας επιτρέπει να παραδεχθούμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αποτυχίας θα πρέπει να το αποδώσουμε σ’ αυτόν που βρίσκεται πίσω από το κοντάκι του όπλου. Συχνά παρατηρώ κυνηγούς να πηγαίνουν πονηρά και ερευνητικά κοντά σε κάποιον άλλο κυνηγό, ο οποίος έχει επιτυχίες, για να δουν τι φυσίγγια χρησιμοποιεί, θεωρώντας ότι οι επιτυχίες του οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στα φυσίγγια.
Με το πιο πάνω δεν εννοώ ότι το φυσίγγι είναι άμοιρο ευθυνών για τις αποτυχίες στο κυνήγι της τσίχλας. Αντίθετα, πιστεύω ότι το τσιχλοφυσίγγιο θα πρέπει για ένα επαγγελματία, αλλά και για ένα ερασιτέχνη γομωτή, να είναι το πιο προσεγμένο. Ο λόγος βέβαια είναι προφανής. Η τσίχλα είναι μικρό και γρήγορο θήραμα, που σημαίνει ότι το φυσίγγι της θα πρέπει να συνδυάζει ταχύτητα με συγκέντρωση στα καλύτερα δυνατά ποσοστά. Παράλληλα θα πρέπει να συνυπολογίσουμε τις καιρικές συνθήκες που την εποχή της τσίχλας είναι ασταθείς, με υγρασία που μπορεί να κυμανθεί από τα χαμηλότερα έως τα υψηλότερα ποσοστά. Η παγωνιά διαδέχεται την ηλιοφάνεια και οι καιρικές διακυμάνσεις την εποχής της τσίχλας δεν έχουν τέλος. Όλα αυτά βέβαια έχουν δραστικές επιπτώσεις στην απόδοση των φυσιγγίων, καθώς επηρεάζεται σημαντικά κυρίως η ταχύτητα των σκαγιών, τα οποία άλλοτε τραυματίζουν επιδερμικά το θήραμα και άλλοτε δημιουργούν διαμπερή τραύματα χωρίς να το καταβάλλουν άμεσα.
Ποιο όμως είναι εν τέλει το ιδανικό τσιχλοφύσιγγο; Το ανεπηρέαστο καθώς και τα φυσίγγια για όλες τις εποχές είναι ένας διαφημιστικός μύθος; Σίγουρα η ποιότητα δεν βρίσκεται στην ποσότητα. Αυτό σημαίνει ότι υπερβολές του τύπου μάγκνουμ, ημιμάγκνουμ κ.λπ. θα έχουν αρνητικό αποτέλεσμα, δεδομένου ότι όσο αυξάνει το βάρος της γόμωσης τόσο μειώνεται η ταχύτητα της βολής. Παράλληλα, για λόγους τεχνικούς, που λόγω χώρου δεν μπορούμε να αναλύσου6με στο παρόν άρθρο, δεν είναι εφικτή η γόμωση σκαγιών μικρής διαμέτρου (Νο 8-9-10 κ.λπ) σε υπεργομώσεις. Προσωπικά πιστεύω ότι φυσίγγια με γόμωση 32 έως 34 γραμμάρια σκάγια είναι ιδανικά για την τσίχλα. Γομώσεις κάτω από τα 32 γραμμάτια (cal. 12) δεν είναι βέβαια άχρηστες. Αντίθετα, είναι πολύ καλές οι γομώσεις 28 έως 32 γραμμαρίων, υπό την προϋπόθεση ότι χρησιμοποιούνται από άριστους σκοπευτές. Στα 32034 γραμμάρια ο κύκλος τον οποίο καλύπτει η δέσμη των σκαγίων επιτρέπει μικρά σκοπευτικά λάθη, που είναι συχνά στον μέσο κυνηγό-σκοπευτή.
Το δημοφιλέστερο τσιχλοφύσιγγο είναι γεμισμένο με πλαστικό βύσμα (συγκεντρωτήρα), το οποίο δίνει ικανοποιητικά ποσοστά συγκέντρωσης των αποτελεσματικών σκαγίων. Τα φυσίγγια διασποράς θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο σε πυκνά μέρη ή στο «περπατητό» κυνήγι, υπό την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχουν άλλοι κυνηγοί κοντά μας, διότι αρκετά φυσίγγια αυτού του τύπου διασκορπίζουν τα σκάγια ανεξέλεγκτα.
Τα φυσίγγια με παραδοσιακές βυσματώσεις (μάλλινη τάπα) είναι χρήσιμα σε όσους επιδιώκουν διόρθωση σκόπευσης σε μικρές και μεσαίες αποστάσεις. Θα πρέπει, όμως, να έχουμε υπόψη ότι μολυβδώνουν την κάννη του όπλου το οποίο θα χρειαστεί στη συνέχεια ιδιαίτερη φροντίδα.
Τα σκάγια που προτιμούν οι τσιχλοκυνηγοί είναι ημίσληρα Νο 8-9-10, αν και ορισμένοι έχουν επιτυχίες και με Νο 7.
Τέλος, θα συνιστούσα να είμαστε επιφυλακτικοί στα πολύ φτηνά, καθώς και στα πιο name φυσίγγια, διότι συχνά κρύβουν ευτελή υλικά (κυρίως πυρίτιδα και βύσμα) τα οποία είναι υπεύθυνα για πολλά σπασμένα εξαρτήματα όπλων.
Υπερβολικό λάκτισμα και κράτος του όπλου είναι ενδείξεις κακής ποιότητας που θα πρέπει να μας προβληματίσει.
