Η περίοδος έναρξης της περιόδου φωλεοποίησης των περδικιών εξαρτάται άμεσα από το κλίμα της κάθε περιοχής (π.χ υψόμετρο κλπ) αλλά και από τις καιρικές συνθήκες του συγκεκριμένου έτους. Οι πέρδικες έχουν ιδιαίτερα δυνατό το ένστικτο της αναπαραγωγής και σε περιπτώσεις όπου η φωλιά τους καταστρέφεται θα φωλιάσουν ξανά με αποτέλεσμα σε κάποιες περιπτώσεις να συναντούμε περδικόπουλα ακόμα και τον Αύγουστο. Όταν οι νεοσσοί (περδικόπουλλα) εκκολαφθούν είναι ικανοί να ακολουθήσουν αμέσως τους γονείς τους στην αναζήτηση τροφής. Τα νεαρά περδίκια αποκτούν το φτέρωμα των ενηλίκων συνήθως μετά το τέταρτο μήνα της ζωής τους.
Αναπαραγωγή
Κατά τους μήνες Ιανουάριο και Φεβρουάριο οι αγέλες των περδικιών χωρίζονται σε ζευγάρια. Τα περδίκια είναι συνήθως μονογαμικά πουλιά αν και είναι πιθανόν ένα αρσενικό να ζευγαρώσει με δύο θηλυκά κατά τη διάρκεια μιας αναπαραγωγικής περιόδου (Mackie and Buechner, 1963). Τα αρσενικά προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τα θηλυκά διαλέγοντας ποιοτικά καλές περιοχές από πλευράς διαθέσιμου χώρου φωλεοποίησης, ποιοτικής τροφής και κάλυψης για αναπαραγωγή, τις οποίες υπερασπίζονται από άλλα αρσενικά με αποτέλεσμα τα ισχυρότερα αρσενικά να «κερδίζουν» τις καλύτερες περιοχές. Στη συνέχεια τα αρσενικά προσπαθούν με συγκεκριμένα καλέσματα να «διαφημίσουν» την περιοχή τους με στόχο να προσελκύσουν τα θηλυκά. Η συγκεκριμένη συμπεριφορά παρατηρείται τρεις με τέσσερις εβδομάδες πριν τα θηλυκά να είναι έτοιμα να ζευγαρώσουν, αφού τα αρσενικά με τις περιοχές που επιλέγουν, διασφαλίζουν και καλύτερες πιθανότητες να επιλεγούν από τα καλύτερα θηλυκά. Αυτή η συμπεριφορά είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και έχει άμεση σχέση με τη γονιμότητα του αρσενικού.
Όταν ένα θηλυκό εντυπωσιαστεί με την περιοχή ενός αρσενικού και το αποδεχτεί σαν ιδανικό για ζευγάρωμα, τότε το αρσενικό με συγκεκριμένες κινήσεις του κεφαλιού και των φτερούγων του (display – τέντωμα λαιμού με το κεφάλι προς τα εμπρός και ελαφριά προς τα κάτω, άνοιγμα φτερούγας μέχρι το άκρο να ακουμπήσει το έδαφος), προσπαθεί να εντυπωσιάσει ακόμη περισσότερο το θηλυκό επιδεικνύοντας ορισμένες από τις ικανότητες του. Η πιο πάνω «επίδειξη» θεωρείται πολύ σημαντικό μέρος της διαδικασίας για επιτυχημένη φωλαιοποίηση.
Η πιο πάνω διεργασία/συμπεριφορά είναι φυσιολογική και πιθανόν ενστικτώδης, και σίγουρα συμβάλει στο αποτέλεσμα της αναπαραγωγικής επιτυχίας. Για τον πιο πάνω λόγο, γίνονται προσπάθειες έτσι ώστε και στα περδίκια εκτροφής να εκδηλώνεται η πιο πάνω συμπεριφορά. Τοποθετώντας τα αρσενικά περδίκια εντός των κλωβών αναπαραγωγής, 2-3 εβδομάδες πριν τα θηλυκά, αυξάνονται οι πιθανότητες εκδήλωσης της συγκεκριμένης συμπεριφοράς. Τα αρσενικά προσαρμόζονται στο χώρο και προετοιμάζονται για αναπαραγωγή πριν εισαχθούν τα θηλυκά. Με αυτό τον τρόπο η συμπεριφορά του ζευγαριού αμέσως πριν την φωλεοποίηση είναι πιο φυσιολογική με θετικότερα αποτελέσματα στην αναπαραγωγική επιτυχία του κάθε ζευγαριού εκτροφής.
Όταν τα ζευγάρια σχηματιστούν και αρχίσει η παραγωγή αυγών, το αρσενικό υπερασπίζεται, από άλλα αρσενικά, όλη την περιοχή και ιδιαίτερα την περιοχή που είναι κοντά στη φωλιά. Τα περδίκια φτιάχνουν τη φωλιά τους στο έδαφος, κάτω από θάμνους ή μέσα σε ποώδη βλάστηση με αποξεραμένα χόρτα και φτερά. Το θηλυκό γεννά συνήθως 8 – 20 αβγά (Johnsgard 1973) χρώματος άσπρο, με μικρές καφετιές κηλίδες, τα οποία επωάζει αποκλειστικά το θηλυκό για περίπου 24 μέρες (Johnsgard, Paul A. 1975) (φωλία με 23 αυγά εντοπίστηκε από μέλη της Υπηρεσίας Θήρας και Πανίδας στην περιοχή του αεροδρομίου Λάρνακας). Ο ρυθμός γεννοβολίας των περδικιών είναι ένα αβγό ανά ημέρα και η επώαση δεν ξεκινά εάν δεν συμπληρωθεί ο πλήρης αριθμός των αβγών.
Συνήθως, τα περδίκια που ξεκινούν πρώτα τη φωλαιοποίηση, είναι μεγαλύτερα του ενός έτους, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες οι οποίες λόγω του νεαρού της ηλικίας τους πιθανόν να καθυστερήσουν 1-2 μήνες. Η περίοδος έναρξης της περιόδου φωλεοποίησης εξαρτάται άμεσα από το κλίμα της κάθε περιοχής (π.χ υψόμετρο κλπ) αλλά και από τις καιρικές συνθήκες του συγκεκριμένου έτους.
Οι πέρδικες έχουν ιδιαίτερα δυνατό το ένστικτο της αναπαραγωγής και σε περιπτώσεις όπου η φωλιά τους καταστρέφεται θα φωλιάσουν ξανά (Mackie, Richard J.; Buechner, Helmut K. 1963). Αυτό δικαιολογεί την παρουσία πολύ νεαρών νεοσσών τον Αύγουστο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η αναπαραγωγική επιτυχία είναι συνήθως μικρότερη αφού τα αναγκαία για την ταχεία ανάπτυξη έντομα, είναι λιγότερα και η βλάστηση γενικά κατώτερης ποιότητας. Συνήθως το μέγεθος της φωλιάς (αριθμός αυγών ή clutch size) είναι μικρότερο κατά τη 2η αναπαραγωγική προσπάθεια.
Ορισμένες χρονιές όπου οι καιρικές συνθήκες χαρακτηρίζονται από εκτεταμένες και μακρές περιόδους ξηρασίας, αρκετά θηλυκά πιθανόν να μην αναπαραχθούν καθόλου με αποτέλεσμα να ανασχηματίσουν αγέλες με μοναχικά αρσενικά και άλλα θηλυκά όπου η πρώτη τους φωλιά καταστράφηκε (Ratti and Giudice, 2001). Αντίθετα οι ραγδαίες βροχοπτώσεις κατά την περίοδο επώασης των αβγών μπορεί να καταστρέψουν ή να πλημυρίσουν τη φωλία κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή των αβγών.
Οι πολύ υψηλές θρμοκαρασίες (>40ο C) κατά τη διάρκεια της επώασης των αβγών πιθανόν να επηρεάσουν αρνητικά το ποσοστό εκκόλαψης ενώ οι υψηλές θερμοκρασίες σε συνδυασμό με περιόδους ανομβρίας έχουν ως αποτέλεσμα να μη δημιουργηθεί η κατάλληλη βλάστηση που θα χρησιμοποιηθεί από τα περδίκια τόσο για τροφή όσο και για κάλυψη.
Ακόμα οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες (<5ο C)(Woodard 1982) κατά την περίοδο γεννοβολίας, όπου τα περδίκια δεν επωάζουν τα αβγά, είναι δυνατό να νεκρώσουν τα έμβρυα.
Τέλος αρκετά συχνά, τα αρσενικά εγκαταλείπουν τα θηλυκά, όταν η επώαση βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο ή όταν εκκολαφθούν οι νεοσσοί με αποτέλεσμα να δημιουργούν μικρές ομάδες από ανεξάρτητα αρσενικά (Ratti and Giudice, 2001).
Ηλικιακός Διαχωρισμός
Τα νεαρά περδίκια αποκτούν το φτέρωμα των ενηλίκων συνήθως μετά το τέταρτο μήνα της ζωής τους. Παρόλα αυτά μικρές διαφορές στα φτερά των φτερούγων μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να διαπιστωθεί αν ένα πουλί είναι νεαρό ή αν έχει ενηλικιωθεί. Η διαφορά αυτή, σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, βρίσκεται στο καλυπτήριο φτερό του ένατου πρωτεύωντος φτερού της φτερούγας, το οποίο είναι μικρότερο από 29mm στα ανήλικα και μεγαλύτερο από 29mm στα ενήλικα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, το συγκεκριμένο φτερό πιθανόν να αντικατασταθεί από την πρώτη περίοδο αλλαγής φτερώματος καθιστώντας την εκτίμηση της ηλικίας δυσκολότερη. Παρόλα αυτά, η παρουσία μυτερών φτερών και κίτρινο-καφέ κηλίδας στη άκρη των εξωτερικών πρωτευόντων φτερών επιδεικνύουν νεαρό πουλί (Johnsgard, 1973).
Οι νεοσσοί πετούν στις δύο εβδομάδες
Όταν οι νεοσσοί εκκολαφθούν είναι ικανοί να ακολουθήσουν αμέσως τους γονείς τους στην αναζήτηση τροφής (precocial). Τις πρώτες βδομάδες της ζωής τους, το μεγαλύτερο ποσοστό της τροφής τους αποτελείται από έντομα τα οποία είναι πλούσια σε πρωτεΐνη και είναι αναγκαία για την ανάπτυξη του σώματός τους, του σκελετού αλλά και των φτερών τους. Για αυτό το λόγο τείνουν να προτιμούν πυκνότερες περιοχές με ποώδη βλάστηση η οποία παρέχει και καλύτερη κάλυψη από τους άρπαγες αλλά και μεγαλύτερη ποικιλία και ποσότητα εντόμων.
Η ετήσια βροχόπτωση και ιδιαίτερα οι ήπιες εαρινές βροχοπτώσεις είναι ένας σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει άμεσα το ποσοστό βιωσιμότητας των νεοσσών αφού οι πιο πάνω συνθήκες είναι άμεσα συνδεδεμένες με την αύξηση της παραγωγής σπόρων και εντόμων τα οποία είναι η κύρια τροφή των νεοσσών και απαραίτητα για ταχεία ανάπτυξη τους (Christensen, 1970). Τα νεαρά πουλιά μπορούν να πετάξουν, σε μικρές αποστάσεις, από την ηλικία των δύο περίπου εβδομάδων, κυρίως για αποφυγή κινδύνων. Αποκτούν το ενήλικο τους χρώμα περίπου μετά την 16η εβδομάδα της ζωής τους (Smith, Ronald H. 1961).
Οι ραγδαίες βροχοπτώσεις πριν οι νεοσσοί αναπτύξουν πλήρως υδατοστεγές και θερμομονωτικό πτέρωμα, καθώς και οι χαμηλές θερμοκρασίες, είναι δυνατό να τους προκαλέσουν υποθερμία και θάνατο.
